O concello de Tordoia é un dos máis extensos da comarca de Ordes cos seus 125,8 Km2 e cunha poboación de 5.350 habitantes segundo o Censo de 1991, que se converten en 4.617 na revisión de 2005.

O concello instálase sobre unhas terras suavemente onduladas, que descenden en altitude gradualmente cara ó leste e cara ó sur, dentro do marco da penechaira coruñesa. Está constituído por 10 parroquias que son San Mamede de Andoio, Santa Mariña de Anxeriz, Santa María de Bardaos, San Xulián de Cabaleiros - onde se sitúa a capital, Pontepedra -, Santa María de Castenda, Santalla de Gorgullos, San Cristovo de Leobalde, Santiago de Numide, San Xoán de Tordoia e San Cibrao de Vila de Abade, que non sufriu cambios apreciables ó longo da última centuria, como tampouco os límites municipais.

Sobre un substrato de rochas antigas (gabros, granitos e xistos, dispostos de oeste a leste), domina unha topografía amesetada, cunha altitude entre os 400 e os 500 metros sobre o nivel do mar a maior parte do espacio inda que basculando cara ó leste de forma suave, de modo que nas parroquias orientais se descende dos 300 metros cara ó curso do Lengüelle. As escasas culminacións que se elevan neste conxunto uniforme están representadas polo Monte Castelo (569 m) na parte máis occidental -que serve de divisoria de augas coa conca do Xallas- e por unha franxa de elevación s que máis ou menos de NW a SE e na parte máis meridional son o Pelados (497 m), o Forca (530 m), o Cián (471 m), o Areosa (462 m) e o Medorra (425 m).

A zona norte é moito máis suave pero conservando unha elevada altitude media. As augas superficiais constitúen unha rede fluvial densa pero pouco importante, de regatos orientados en xeral de oeste a leste, e son cursos subsidiarios do Lengüelle, que serve de fronteira oriental con Ordes, inda que na parte máis occidental unha pequena superficie oriente as augas para forma-lo Dubra. En calquera caso, todo o espacio municipal é tributario da conca do Tambre. A evolución poboacional de Tordoia ó longo do noso século ofrécenos un panorama de incremento dos efectivos ata mediados da centuria, en que no censo de 1950 se alcanza o máximo secular con 6.220 habitantes (nivel 167,8 respecto ó 100 de 1900), para a partir de aí coñecer un descenso bastante acusado ata 1981, cunha lixeira recuperación en 1991 e descender de novo en 1998 en que se rexistra o nivel 140,4, e o comporta­mento é moi similar en tódalas parroquias.





A emigración tivo moito que ver tanto na atenuación do ritmo de crecemento secular como tamén na lixeira recuperación no período 1981­1991 (retorno de emigrantes), inda que non se poden oculta­los efectos dun crecemento vexetativo negativo desde hai anos (hoxe é do -0,35%), froito dun descenso continuo da natalidade (de un 10,8 por mil a finais da década dos setenta pasou ó 5,6 por mil actual), cun repunte da mortalidade polo acusado avellentamento da poboación no mesmo período: un 20,1 % dos efectivos teñen hoxe máis de 65 anos e tan só un 12,4% menos de 15.



As actividades económicas seguen tendo no sector primario ó principal motor, acollendo a un 42,9% dos efectivos, inda que en 1981 esa porcentaxe era do 52,6%, sector que coñeceu unha notable modernización. Aínda domina claramente sobre o secundario (pasou do 21,5% ó 28,7%, e ne1 alcanza a maior importancia a construcción, xunto ós postos de traballo industriais desempeñados fóra do concello) e sobre o terciario, que hoxe acolle ó 28,4% e que hai que ligalo á reorganización poboacional que fai da capital municipal un pequeno núcleo de servicios a escala local. Non obstante, a importancia agropecuaria é evidente, cunha sensible especialización gandeira que significou unha verdadeira transfor­mación fisionómica da paisaxe rural nas últimas décadas polo crecemento en extensión dos prados e praderías artificiais.